|
A
CRUELDADE DA GULA
A pobre
lamprea flotando case inmóbil, extraendo da auga atoldada
un pouquiño de enerxía para manterse viva, con esa
espantosa boca aberta que me fai pensar nos vermes de area de Arrakis.
É realmente un ser feo pero non podo deixar de miralo entenrecida
e apesarada polo seu esgotamento, o seu escaso espacio vital, sabendo
que será cociñada no propio sangue para satisface-lo
padal humano. Debaixo dela, apegados ó chan do viveiro, amoréanse
centolas, nécoras e unha lagosta amolada. Paréceme
albiscar, nun movemento brusco dun dos crustáceos, unha vertixe
triste e furiosa. É moi difícil ignoralos e non ficar
pampos ante o seu descoñecemento do futuro que os espera.
A min, evidentemente, non é algo que me guste ver, pero aínda
os vin en condicións peores, pendurados dunha tanza nos escaparates-expositores
dos restaurantes de Lisboa. Non sei canto tempo poden vivir fóra
da auga, pero seguro que se ninguén os elixe para comer,
volverán mergullalos e ó día seguinte revivirán
a agonía.
Ver
estas cousas déixame sen fame. Hai algún tempo un
propietario dunha antiga conserveira comentoume que aborreceu o
polbo cando unha noite, en que descargaran moreas deles na fábrica,
tivo que erguerse porque lle pareceu escoitar ruídos. Cando
chegou á nave atopou centos de polbos postos de pé,
mudándolle a cor de violeta a marrón, agonizantes.
Pareceulle un espectáculo estarrecedor. A min aconteceume
algo semellante cos polos, porque o meu avó tiña unha
granxa enorme na que criaba milleiros deles, e cada vez que vía
marchar cara o matadoiro os camións cheos de pitos, todos
brancos e todos asustados apertados contra as gaiolas, non podía
deixar de pensar nas cámaras de gas. É certo, só
eran polos, só eran polbos, só son mariscos, pero
hai quen non pode atura-los berros dun porco cando lle espetan o
coitelo no corazón aínda que despois como as morcillas
con auténtico pracer.
O que
quero dicir é que non vexo a necesidade de expoñe-las
víctimas da nosa gula nos escaparates, porque o que facemos
é engadirlle á gula unha crueldade innecesaria. Non
sei. É como se nos pedisen que elixisémo-lo año
que despois imos comer en costeletas, ou o leitón que enguliremos
cun bo viño. Pero que vou dicir eu se, o mesmo que a Sigourney
Weaver, aconteceume que cheguei a sentir compaixón por Alien.
Ademais, non me gusta o marisco.
Anxos
Sumai 
|
|
PROXECTO
AMSTERDAM
Nécora:
¿Que carallo miras?
Turista: ¿Es a mi?
Nécora: Si, pailán. ¿A quen vai ser?
Turista: Oye, Mari, ven a ver esto.
Nécora: O que faltaba, atracción circense.
Turista: Escucha, cariño, una centolla que habla.
Mari: Antonio, que aún no bebiste nada.
Turista: Te juro que me acaba de hablar la centolla esa.
Mari: (marchando) Anda, déjate de coñas y vamos
ver la catedral.
Nécora: Por riba, incultos. ¡Son unha nécora,
non unha centola!
Turista: ¡Mari! ¡La que habla es una nécora!
Se
as nécoras falasen, ¿teriámolas metidas en
peceiras para o noso deleite visual? Probablemente non, porque
se organizarían en sindicatos e defenderían o seu
dereito á intimidade, a non estaren secuestradas, a non
sentirse esmagadas por centolas, lagostas e lumbrigantes. Ou,
cando menos, a que as peceiras tiveran unhas mínimas condicións
de habitabilidade. Pero iso, ós humanos, danos igual. Porque,
se devecemos e somos quen de nos recrear coas intimidades dos
outros humanos, canto non faremos cos crustáceos.
Ante
o malestar que sinto por este tema, vou propor a creación
da AGADIN (Asociación Galega para a Defensa á Intimidade
das Nécoras). A súa primeira acción podería
denominarse "Proxecto Amsterdam". Consistiría
en que, antes de que calquera comensal proceda a degustar unha
nécora nun restaurante, lle sexa repartido un texto informativo
onde se lle comunique que a devandita nécora foi antes
prostituída publicamente nun escaparate.
Nécora:
¡Oe, colega, ven tomar un vaso e uns camaróns!
Roberto: ¡Como non, compañeira!
Roberto
Ribao
|
