|
O
DÍA DESPOIS
¿Que
acontece despois de calquera Día Mundial? Dedicámoslle
un día enteiro ás mulleres afganas, ós meniños,
ós indíxenas, ós diabéticos, e ó
seguinte espertamos, lavámo-la cara, almorzamos e saímos
á rúa gobiados polas nosas pequenas traxedias persoais.
¿E en que quedou o día anterior? Temos moito que reivindicar
e hai millóns de persoas politicamente invisibles polas que
da-la cara; hai centos de razóns polas que estar furioso,
hai moito lixo agochado trala globalización, a biotecnoloxía
ou a liberalización dos mercados,. En fin, algo podrece debaixo
das táboas do novo escenario no que vivimos e o que facemos
é ventilalo un día ó ano, para seguírmo-la
nosa rutina nun mundo feliz e inmaculado coma un vestido de primeira
comuñón. Total: xa lle dedicamos ¡un día
enteiro! ás causas máis dispares e máis terribles,
un día que nos distraeu de nós e de toda responsabilidade
cos demais.
E nós,
tan intelixentes e posuidores dun poderoso instinto de conservación
e superación dedicámoslle un día ó ano
á lembranza dos que morren e non deberían morrer así,
á penuria e á dor, á agonía do planeta,
ás minorías e ás maiorías esmagadas.
Somos tan espelidos que institucionalizamos estas simples manobras
para distrae-la nosa conciencia individual e a nosa culpabilidade
colectiva. Gustaríame que cambiasemos de actitude e, en lugar
de dedicarlle un día ó ano ó que sexa, pensasemos
en condicional e imaxinasemos como irían as cousas se o día
menos pensado alguén decidise parar, ver e investir en humanidade
tanta intelixencia distraída en proxectos ás veces
inxustificables.
Sinto
a actitude pesimista das últimas semanas, sinto ser un anxo
derrotado e sen moito sentido do humor, unha rosmona apocalíptica.
Só nos merecemos un final catastrófico, un día
de nome rimbombante e pretensioso como estas grandes celebracións:
o día do xuízo final. E namentres, que cada quen viva
no seu día a día unha vida sen día seguinte.
Anxos
Sumai 
|
|
"DÍA
DE...", DATE POR FODIDO
Cando
falo de "día de" non me refiro a unha data clave
para un atraco nin ó desembarco de Normandía, senón
que aludo á práctica pola que decidimos dedicarlle
cada día do ano a unha cousa. Evidentemente, hai "días
de" de diferente condición e para tódolos gustos.
Obviando algunha efeméride máis exótica ou
extravagante, a maior parte destas dedicatorias son para recoñecer
e lembrar aspectos da nosa vida realmente importantes. E, a pouco
que reflexionemos, observaremos que a maior parte dos temas escollidos
para a dedicatoria non funcionan ben.
Hai
un día mundial do medio ambiente, porque existe unha conducta
depredadora e degradante do ecosistema por parte dos gobernos,
das empresas e tamén por parte dos cidadáns. Hai
un día da muller traballadora porque, encima de que traballan
máis e mellor ca os homes, sofren o castigo da desigualdade
económica, dos malos tratos, e dun machismo, ás
veces rancio e brutal, ás veces cínico e sutil.
Existe tamén o día internacional da paz, porque
cada século que transcorre na evolución humana supera
en violencia ó anterior. E este que vimos de estrear xa
comezou moi lindo.
Celébrase
tamén o día mundial da infancia, porque @s nen@s
sofren nas súas carnes, non só a fame e a morte
nos casos máis extremos do terceiro mundo, senón
que tamén son víctimas da avaricia e da miseria
moral dos adultos, nomeadamente traballando coma escravos medievais
para as grandes corporacións. Hai un día das letras
galegas porque, malia levar vinte anos de autonomía, o
idioma galego non deixou de ocupar o status de lingua secundaria,
porque as autoridades políticas e administrativas que nos
gobernaron ata agora non cren nunha Galicia na que o galego sexa
o idioma, non só oficial, senón usual. E se existe
un día da liberdade de prensa, imaxine vostede porque será.
Gustaríame
espertar unha mañá e poder coller un glosario de
efemérides onde se puidera ler: día do racismo,
día da guerra, día da explotación laboral,
día da pederastia, día da especulación bolsista,
día do cacique, día da especulación urbanística,
día das comisións ilegais, día da hipocrisía,
día da materia de relixión... Prométolle
que participaría en tódolos actos.
Roberto
Ribao
|
