|
ANXOS
PERIGOSOS
Véxoos
xogando cos meus sobriños. Os dous cativos, de tres e cinco
anos, séntanselles no lombo e brincan neles como se fosen
cabaliños dun carrusel; túrranlles das orellas, danlles
de comer coas mans, póñenlles gravata e sombreiro,
preocúpanse se os ven tristes, non queren que queden fóra
nas noites de inverno, ínzanos de fariña, apréndenlles
a xogar ó fútbol, acaríñanlle-la cabeza
cando dormen. Nunca se me pasaría pola cabeza que un dos
cans -Sol é un inmenso pastor alemán e Lucas é
un cruce de husky e non se sabe qué- puidesen arrincarlle
o pescozo a ningún meniño. Eu sempre os vin así,
cariñosos, rebuldeiros, protectores, ás veces cabreados
pero sempre agradecidos de que os afastasemos dos seus medos máis
grandes: a soidade e o abandono. Quizais, máis ou menos,
os nosos propios medos.
Poida
que sexa unha inconsciente, dígoo por toda a alarma social
que a prensa alentou sobre o tema, pero eu sigo acariñando
os cans que se me achegan. Paréceme excesivo que se convertan
nun problema xeneralizado os ataques puntuais dos cans, que sempre
os houbo, e non só de cans de gran tamaño. Pero claro,
un ataque dun caniche non é noticia porque daría a
risa, nin un ataque dun gato: ¡ e vaia se pode ser perigoso
un gato! Agora intentamos atalos coas leis, como ós adolescentes,
como se promulgando leis calasémola nosa responsabilidade.
Facémolos vivir nun mundo que a nós mesmos nos volve
tolos de insatisfacción, prendémolos dunha correa
que non lles permite gasta-la súa inmensa enerxía,
adestrámolos para que defendan a morte as nosas propiedades,
os nosos medos máis miserables, explotámolos en pelexas
sanguinarias contra outros cans, maltratámolos, abandonámolos…
Que
si, Carlota, que tes razón. Que a culpa non é do pastor
alemán do teu veciño, que o pobre can tivo a desgracia
de caer nas mans dun cretino. Que os que estamos cada vez máis
violentos e agresivos somos nós. Que se para nós un
dos pesadelos máis terribles é que un can nos arrinque
a cabeza, eles posiblemente soñen con que, a persoa que máis
queren, os abandone nunha estrada ou os aforque nun carballo despois
de remata-la tempada de caza.
Anxos
Sumai 
|
|
CAN-GUELO
Resulta
curioso que os humanos nos permitamos a liberdade de cualificar
de violentos a determinados animais, despois de ver o feixe de
fazañas bélicas e barbaridades que ateigamos. E
sabendo que, entre nós, hai animais máis animais
ca os animais. Véxase Ariel Sharon, por exemplo. Tamén
cómpre sermos conscientes de que a nosa sociedade ten problemas
máis importantes, que xeran unha violencia soterrada e
cotián máis prexudicial e nociva: a desigualdade
social, a explotación laboral, o acoso sexual, o caciquismo,
os paraísos fiscais, as corrupcións (política,
empresarial, xudicial)...
Superadas
estas precisións, quero suscitar as miñas dúbidas
acerca deste poliédrico tema. Eu non convivo con animais
porque non lle atopo especial chiste, pero comprendo que haxa
a quen lle guste, ou mesmo a quen lle sexa case imprescindible
compartir a súa vida cun animal de compaña. Hai
pouco sorprendeume unha noticia na que se informaba dunha sentencia
favorable a unha familia, creo que australiana, que foi denunciada
polos veciños por ter tres enormes porcos na casa. A ninguén
se lle pode privar da posibilidade de compartir vida cun animal
aínda que, ante a mínima dúbida sobre o seu
comportamento cos demais (máis ou menos animais), é
mellor non telo. E a administración debe controlar seriamente
isto para evitar feitos desagradables como os que acontecen ás
veces. E como sospeito que os humanos temos algo que ver con determinados
comportamentos dos animais domésticos, este control tamén
debe facerse extensivo ós donos, respondendo estes das
falcatruadas daqueles.
Non
sei nada de cans e dos seus posibles comportamentos agresivos,
e imaxino que non ha resultar doado establecer uns parámetros
sobre os cales determinar cando son perigosos e cando non. Pero
cómpre maior información para todos. Porque si é
certo que, tras determinadas noticias nos medios, hai unha certa
psicose arredor deste tema. Podendo
escoller, e malia resultar entre "hortera" e "kitsch",
prefiro os "cans afirmativos", eses que viaxan na bandexa
posterior dos automóbiles e abanean a cabeza asentindo
a todo canto lle poidan dicir dende fóra, mesmo se son
burlas ou insultos.
Roberto
Ribao
|
