|
QUEN
ROUBA A UN LADRÓN...
Soa
un tema dun grupo de acid jazz. A música, agradable e ó
volume xusto, favorece a conversa que a noite leva por camiños
satisfactorios. Achégasenos un mozo chinés, non para
vendernos rosas, senón para guindar sobre a mesa unha morea
de discos que saca, sen pudor ningún, dunha mochila na que
debe haber alomenos douscentos. Nós, que somos catro, imos
seleccionándoos e mercamos seis cedés piratas, entre
eles precisamente un do grupo que estamos a escoitar. Igual tiñamos
que sentir remorsos, como se defraudasemos a Facenda, porque defraudar
á SGAE parece unha cuestión de Estado. Ó mellor
tamén nos tiñamos que sentir culpables pola cantidade
de xente que está a despedi-la industria do disco. Pero,
¡que lle imos facer!, temos máis preto a este bolsero
chinés que ó presidente da Virgin, ós executivos
da Sony, ós avogados da SGAE ou ás estrelas da música.
Estamos máis preto dos piratas que dos atracadores.
Confeso
que máis da metade dos discos que teño na casa son
copias ilegais adquiridas a manteros, bolseros, baixadas de Internet
ou sacadas das discotecas privadas dos amigos. Moitos deles non
os tería mercado na vida, simplemente por seren tan caros
e, sobre todo, descoñecidos para min. Gracias ó pirateo
coñezo moita música e moitos intérpretes e,
como me gustan, vou ós seus concertos e mesmo merco os seus
discos, porque cando me interesa algo eu prefiro posuír -como
todo o mundo- copias orixinais. Dámos no de sempre: a música
é moi cara, comparade o prezo dun CD de novidade co de calquera
película en VHS que acabe de saír e pensade no que
custa editar un disco e no que custa producir un filme. Ademais,
seriamos imbéciles se non lle tirasemos proveito ás
facilidades que nos ofrece a tecnoloxía.
Estou
a ler, mentres escoito a copia pirata do Brodway-53nd de US3, un
poema de Du Fu que principia así: "O estado foi destruído,
as montañas e os ríos sobreviven". A música
sobrevivirá a piratas e atracadores, incluso á auto-análise
urxente que deben facerse as discográficas. Elas non inventaron
a música: convertérona nun negocio.
Anxos
Sumai 
|
|
A
SÍNDROME ERROL FLYNN
ou a necidade de se crer pirata
A
principal razón dos que xustifican a piratería de
soportes con contido musical é o seu prezo excesivo. Esoutro
día ofrecéronme un CD a 3 euros, no canto dos 20
que custaba na tenda. ¿A canto habería que rebaixar
ese prezo legal para que desapareza a piratería? ¿A
3 euros? ¿Pensa vostede que se pode producir un CD por
ese prezo? ¿De onde se sacaría para pagarlle a tódalas
persoas que viven arredor desa industria?
Os
estados da UE signifícanse por se dotar dun sistema fiscal
redistributivo onde, vía impostos, se detraen fondos segundo
a capacidade económica individual e familiar, para financiar
as políticas PÚBLICAS (infraestructuras, prestacións
sociais, ensino, sanidade, cultura...). As redes da piratería
funcionan ás costas deste sistema. Porque os beneficios
que produce non son declarados nin no circuíto impositivo
comercial (IVE) nin na declaración da renda (IRPF). Iso
convértese nunha burla dun dos principais alicerces éticos
do noso sistema socioeconómico.
Resulta
curioso que moitos dos que adquiren cedés clandestinos
o fan por solidariedade cun vendedor ambulante que se gana a vida
como pode. Sírvome do seu antónimo, a insolidariedade,
para definir o comportamento de quen, mercando un CD pirata, ceba
os bandullos das redes mafiosas favorecendo unha competencia desleal
coas empresas legais (non só transnacionais), usurpando
boa parte dos ingresos de músicos e artistas, suprimindo
postos de traballo e minguando a capacidade redistributiva da
administración e do estado, ó reducir os ingresos
das arcas públicas. Tampouco son poucos os que o fan para
se enfrontar cun sistema que non lles gusta, prexudicando ás
corporacións transnacionais. Baixo o veo do enfrontamento
co sistema, o que fan é favorecer a aqueles que se aproveitan
del. Porque este tipo de accións fan boa unha das máximas
do neocapitalismo salvaxe: a desregulamentación. O comportamento
prepotente, abusivo e dominador das transnacionais non se combate
propiciando as redes ilegais, que rematan por se converter noutras
transnacionais, pero clandestinas. Aquí non serven as técnicas
forestais, que combaten o lume con máis lume. Ademais,
sería interesante saber que tipo de persoas son as que
están detrás das mafias da piratería. Ó
mellor tórnase indixesta a solidariedade da que falan algúns.
As
actitudes que veño de cuestionar responden ó que
eu chamo "insolidariedade diferida", que tamén
agroma con esa importante bolsa de xente de esquerdas que non
vota nas eleccións e posibilita que sigan gobernando os
de sempre (mesmo co risco de favorecer á extrema dereita,
como en Francia). Está moi ben erguerse pola mañá
e decidir ser moderno, anti-sistema ou mesmo ácrata. Pero
antes diso cómpre tomar un café e reflexionar sobre
as súas consecuencias. As aventuras de Burt Lancaster e
Errol Flynn, de sabres, parches nos ollos e abordaxes, mellor
deixalas para o cinema.
Roberto
Ribao
|
