|
POUCO,
DELICIOSO E SAN
Se
o emperador Vitelio engulía mil duascentas ostras antes do
xantar, ou se Gargantúa tragou nunha salada seis peregrinos,
ou se un veciño meu come unha ducia de ovos estrelados, mollando
neles un molete enteiro de pan antes de papar dous polos asados,
é cousa deles: deles é a súa voracidade e a
súa avidez, e que gocen da gula como lles pete. No peor dos
casos poden morrer gotosos e diabéticos, como dicía
Cunqueiro que lles pasaba ós emperadores, e acabar no terceiro
anel do inferno do Dante. A miña nai xustifica a excesiva
comida que prepara tódolos domingos coa fame pasada, coa
mesma ansiedade que levaba a Heinrich Böll a amorear paquetes
de cigarros na casa polas dificultades que atopou para mercar tabaco
durante a Segunda Guerra Mundial.
Eu,
sen embargo, prefiro a outra forma de comer, ver algo suculento
pero breve no meu prato e, daquela, tan apetecible; senti-lo seu
olor e a súa deliciosa presencia ata que o cerebro me di
que desexa iso que está aí inmóbil, á
túa total disposición, que quere que algo tan atraente
e apetitoso pase a formar parte do corpo. Colles un bocado, que
se che vai desfacendo na boca como os encaixes do vampiro Lestat
co paso do tempo. Gozas deste poema coa vista, co olfato e co gusto:
podemos gozalo porque o noso problema, agora, xa non é a
fame. Quen me coñece sabe que como pouco, que me espantan
os pratos acugulados de comida e os grandes banquetes, eses en que
durante horas os camareiros van deixando sobre a mesa carnes e pescados,
saladas e dóces, viños e licores, porque despois de
tanto comer a túa cabeza apampa e a penas podes facer outra
cousas que tomar un almax e durmir. Os excesos son esgotadores.
Parece
que foi na cociña onde o ser humano puxo máis imaxinación
e creo que os cambios nos hábitos culinarios supoñen
un paso adiante na evolución. (Por certo Ribao: graciñas
polas cincocentas receitas de Pintxos Donostiarras. Se me hace la
boca agua).
Anxos
Sumai 
|
|
GALICIA
CANTIDADE
Meu
amigo Gumer está convencido de que o famoso slogan institucional
"Galicia calidade" non casa ben co comportamento sociolóxico
dos galegos. El defende que debería ser "Galicia cantidade".
Estou de acordo con esa aguda e irónica apreciación,
sobre todo se nos movemos nun contorno rural.
Na
casa do meu avó, como en tantas outras, facíase
viño para o consumo propio. E como era unha unidade familiar
moi concorrida, o que se precisaba era viño abondo para
que chegara ata a seguinte colleita. Por iso meu avó non
se preocupaba pola calidade do viño, mesturando toda canta
uva alí chegaba, mesmo a que ía mercar á
feira para completar a cota necesaria para abastecer aquela sorte
de bebedores. Moito discutín eu con el os anos que lle
axudei a facer o viño, na procura de acadar un producto
un pouco máis xeitoso. Pero a pegada que deixaron no meu
avó aqueles miserentos anos da posguerra non fixo doado
o entendemento.
Isto
non só ocorre no ámbito familiar e rural. Abonda
con asistir ás racións de comida que nos poñen
en moitos restaurantes, que adoitan facernos pensar que se trabucaron
de mesa, ou de número de comensais, ou que se trata dun
castigo, ou dun programa deses de cámara agochada.
Non
quero que se interpreten mal as miñas palabras. Non cuestiono
a calidade dos nosos productos. Pero destacamos máis polo
exceso que pola exquisitez. E tampouco me parece mal que se pretenda
dar unha imaxe de cualificación para atraer o turismo.
Pero habería que probar a vender aquelo que se asemella
máis coa realidade. Ó mellor medraba a cantidade
de visitantes.
Roberto
Ribao
|
