|
O
SEGREDO ESTÁ NA PASTA
Neste
pequeno -escaso- verán que nos alegra os días de primavera,
cando os desexos nos dan patadas nas tripas e nos sentamos nas terrazas
como lagartos en busca do sol e as parellas se separan -case todos
perdémo-lo amor en primavera- e recende a azahar e imos esvarando
preguiceiros ata as sombras mornas da noite, un pensa no pequeno
que é o mundo e en canto costa dicilo. En canto costa dicir
cousas importantes e saír das incomunicacións da convivencia
obrigada do inverno, en que se nos pon a pel húmida e distante,
os corazóns engrúñanse procurando o calor dun
mesmo, o calor do puro egoísmo, e todo se confunde. Agora,
xusto agora, a miña amiga Carlota recibe unha mesaxe no móbil.
Só dúas letras, "QM", e a ela bríllanlle
os ollos como se recibise unha carta de amor escrita polo mesmo
Lord Byron: ela é así de romántica. "Quéreme
moito", di, e quédalle na cara ese sorriso arroubado
e as meixelas acéndenselle como se lle desen un bico na boca.
Falar
custa. Pode custarche horas de sono, a tarifa de internet ou unhas
cañas de cervexa. Pero é curioso que cando millóns
de persoas entran en contacto a través dun simple aparello
que podes levar no bolsillo facilitando así a comunicación,
sempre aparece quen se cabrea precisamente porque millóns
de persoas se comunican, dinse cousas -urxentes ou non, agudizando
o inxenio para aforrar pasta-. Pensan entón no gran dano
que lle fan á ortografía os sms e eu pregúntome
que terá que ver un "h" de máis ou de menos,
que importancia pode ter unha vocal cando con dúas consonantes
podes transmitir unha mensaxe intelixible. Só estamos a falar
de recados e os recados, como a lista da compra, non teñen
ningunha influencia sobre as normas ortográficas, do mesmo
modo que os telegramas, ó longo de todo o século XX,
non afectaron para nada á sintaxe de ningún idioma.
Non
se trata de escribir unha novela. Ti podes dicirlle "QM"
a alguén que queres, pero se lle escribes un poema de amor
faríalo con tódalas letras. ¿Ou non?
Anxos
Sumai 
|
|
ARRBBBRVOFFFCHNNNTTTSST
Non
é cousa nova que a evolución tecnolóxica
inflúa decisivamente no comportamento, nos costumes e no
"modus vivendi" das persoas. E ollando a longo prazo,
de certo que atoparíamos tamén mutacións
corporais, biolóxicas e ata xenéticas. As comunicacións
a distancia (telefónicas, en rede, audiovisuais...) están
incidindo nun dos aparellos simbólicos e comunicativos
fundamentais: a lingua. Coas comunicacións pola rede agromaron
os chamados "emoticonos", combinacións de signos
do teclado que simbolizan un concepto como, por exemplo, :-) (ledo).
Iso, ben mirado, ata resulta simpático.
Outra
cousa é a linguaxe "sms" que se está impoñendo
entre a mocidade que se comunica polos mal chamados teléfonos
móbiles (insisto en que deberían chamarse portátiles,
porque os que nos movemos somos nós). Esta linguaxe fundaméntase
na abreviación das letras para abaratar o custo da chamada.
Isto vai resultar moito máis serio, polas interferencias
idiomáticas que introducen, suprimindo vocabulario, signos
de puntuación e, nomeadamente, a maioría das letras
vocais. Ou sexa, o empobrecemento do idioma.
Xa
sei que hai quen vai dicir que son un rancio ou un inmobilista,
pero nestes temas comézase pola man e remátase por
coller o brazo. Comezouse por escribir "Chmt xq qro q vñas
o meu cmpre" (Chámote por que quero que veñas
ó meu aniversario). Xa logo escribiremos: "1 nte n
mño, 1 nte n e nda. 1 smniña nteir, is s q e mñada"
(Unha noite no muíño, unha noite non é nada.
Unha semaniña enteira, iso si que é muiñada).
E corremos o risco de rematar así: "Ar, af, arp, avdmo,
nscnv" (Adeus ríos, adeus fontes, adeus regatos pequenos,
adeus vista dos meus ollos, non sei cando nos veremos). Seguimos
camiñando cara os xeroglíficos exipcios. Eterno
retorno.
¡Aleluia!
(Ata Logo E Leva Unha Irreverente Aperta)
Roberto
Ribao
|
