|
MORRER
DE RISA
A tartaruga
debeu escachar coa risa cando lle gañou a carreira á
lebre. E estou certa de que, precisamente por ser tartaruga e vivir
con paciencia, riu sobre todo dunha aposta tan desigual e estúpida:
sabía do seu triunfo de antemán. Sabía da estupidez
do éxito baseado en ser máis rápido, te-lo
corpo máis fermoso, a casa máis confortable, en acada-lo
pracer, o poder e a gloria, todos eses obxectivos que che impón
a sociedade á que pertences. E, sobre todo, sabía
do necio, do efémero e do doloroso -¿compensa o prezo
que se paga en soidade e mesmo en fracaso?- de arrear primeiro e
botarse despois a durmir. A miña tartaruguiña sabía
que o éxito non ten nada que ver con iso senón con
sabe-lo que es, coñece-los teus límites e descubri-lo
queres ser.
Nese
sentido interpreto eu o refrán "quen ri último
ri mellor". Tamén podería entendelo como a actitude
do voitre que agarda o momento oportuno para sacia-la súa
fame e, incluso, dende quen argalla a vinganza durante anos enteiros.
Pero eu quero interpreta-lo dende o punto de vista daqueles que
teñen por obxectivo aprender a ser pacientes, a esperar,
a acada-la meta sen lle facer mal a ninguén, con intelixencia,
coa actitude de quen pode dubidar incluso de si mesmo e decide parar
e pensar, espreita-lo territorio e as circunstancias coa calma do
pescador. Nesta filosofía de vida non compensa o remordemento
de esmagar ós do lado para medrar, como unha planta que precisa
acada-la luz para seguir vivindo. Non somos quen de arrear primeiro
sen sufrirmos despois.
Os
dous refráns falan de distintas formas de acada-lo éxito
e o éxito máis importante é descubri-lo que
queremos que sexa a nosa vida e vivila. Se algún día
o conseguimos, poderemos morrer de risa, como a tartaruga da fábula.
E os demais, se queren, que se dean co mazo na cabeza. E, por certo,
non serán os primeiros. Nin os últimos.
Anxos
Sumai 
|
|
COMPAÑEIROS
DO VENTO, PIONEIROS DA RISA
"Quen
da primeiro, da dúas veces". "Quen ri o último,
ri mellor". Son dous siloxismos antagónicos. Por iso,
escoller un deles no canto do outro presupón tomar partido
por toda unha filosofía da vida, por un xeito de entender
o mundo e as relacións humanas. Penso que o segundo tería
máis aceptación popular nunha sociedade subsidiada
e pasiva como a nosa. Por iso me atrevo a defender o primeiro.
Por amolar.
Podería
pensarse que as cousas son como rematan ou a todo porco lle chega
o seu San Martiño. Permítame que pense que se trata
dunha visión pusilánime, cómoda e medrosa.
Algo así como crer no destino, tanto da que sexa baixo
veo relixioso, esotérico, científico ou pagán.
Se por algo nos distinguimos os humanos do resto dos bichos é
pola nosa capacidade para definir, programar e construír
a nosa vida e o noso futuro. Por iso é moi importante ter
capacidade de iniciativa. Non digo que haxa que ser agresivos,
non é preciso. Abonda con ser conscientes das nosas capacidades
e ter decisión para levalas a bo fin.
É
mellor dar primeiro porque xogamos co efecto sorpresa, porque
podemos converternos en pioneiros, porque chamamos a atención
dos demais e porque resulta máis rendible. O efecto sorpresa
se ve moi ben no ámbito deportivo, e podería resumirse
con outra premisa: "a mellor defensa é un bo ataque".
Ser os primeiros en deseñar un novo producto (Chupa-Chups),
un novo xeito de xestión empresarial (Inditex), un cinema
distinto e singular (Buñuel), unha arte transformadora
(Picasso), unha música distinta (The Beatles), contar historias
doutra maneira (Valle Inclán)..., nos pode converter en
pioneiros da historia. E, normalmente, cando isto acontece, devén
un efecto de chamada de atención que nos da a coñecer.
E, seguindo unha cadea lóxica, acertar con algo novidoso
ven acompañado dunha compensación económica
importante, sempre que saibamos xestionar o éxito da sorpresa.
Quen
agarde compracente polo destino corre o risco de coñecer
a risa demasiado tarde, ou mesmo cando lle chega o seu fin. Morrer
de risa, que negocio. Prefiro o primeiro refrán, porque
na maior parte dos casos anula ó segundo. Acertando os
primeiros temos máis posibilidades de ser tamén
os últimos en rir. ¡Je, je, je!.
Roberto
Ribao
|
