A debate:
HUMIDADE RELATIVA
Podería ser tan erróneo poñerlle ó mal tempo boa cara como poñerlla mala ó bo tempo. O noso húmido clima enche de contido conversas que doutro xeito quedarían valeiras, quizabes esa sexa a súa mellor cualidade.

A COR DA CHUVIA

Gústame a chuvia. A chuvia que cae mansa, suaviña como unha caricia, delicada e fina, limpa e agarimosa. Gústame a chuvia cando me sorprende violenta na rúa unha tarde de verán e sen paraugas, cando cae aquí e non cae a dous metros diante miña; cando fai que ula a terra seca e cando peta nos cristais con ritmo narcótico, adormecedor, unha tarde de domingo. Gústame a chuvia mesta que cae como unha fervenza, buliciosa, alborotadora, e a que cae en pingueiras distanciadas, grandes e frías. Gústame escoita-lo seu son nas pausas das conversas, a súa persistencia de axóuxere nas noites de insomnio, a súa insistencia agresiva durante días enteiros de treboada, cando de tanta humidade nin te sorprenderías de que os xeranios do balcón se convertesen en peixes de cores e nin te paras a admira-las pedras que florecen. Gústanme a neve e mailo pedrazo, o vento e as tormentas. Pero tamén me gusta o sol.

Precisamente estou na praia, aproveitando un espléndido día de primavera. Se valoro tanto estes momentos felices ó agarimo do sol, como unha velliña moneando na solaina, é por tanta chuvia, tanta brétema, tanta humidade acumulada ó longo de días impenitentes de inverno... Días soleados coma este son para min como tomar unha cervexa cos amigos ó final dun día de traballo, como unha mirada amable, como unha gargallada. Só así se poden valorar estas pequenas cousas. É fermoso senti-lo paso das catro estacións, ver florece-las froiteiras, precisar calcetíns de la no inverno e paraugas e impermeables, xermolar no gris para estourar de cores en primavera. O verán eterno, o calor permanente, é tan asfixiante e ermo como o sol no deserto ou a monotonía.

O bo é que o estou dicindo dende a praia, mirando o ceo detrás dunhas gafas con cristais de estrelas laranxa. Mañá poida que chova e tanto ten. ¡Que ben lle viría unha pouca chuvia pausada, sen afogados, a algún paraíso do sol! Ninguén añora o que ten, ninguén bota en falta a auga nun país coma o noso, a pesar de que só coa chuvia poidamos ve-lo arco da vella.

Anxos Sumai e-mail de anxos sumai

 

A CHUVIA, ARTE..., PERO EN MARTE

Chuvia, frío, vento, invernía permanente. Non sei que fixemos os galegos para merecer este castigo, pero o responsable de todo isto que chamamos vida (ou mundo, ou universo) non foi magnánimo connosco en asuntos climáticos. Si, xa sei que hai outros lugares que aínda están peor. Pero eu, ambicioso de min, voume fixar naqueles dos que sinto envexa. Por iso adoito dicir que calquera día marcho para as Canarias. Cada vez que vexo as previsións meteorolóxicas e eses vinte graos de temperatura mínima danme gañas de facer a maleta en cinco minutos e fuxir desta invernía.

Está demostrado que un clima como o noso é prexudicial para a saúde. E tamén inflúe no estado de ánimo. Non hai máis que ver ás mesmas persoas un día de frío, chuvia e vento e outro que faga bo tempo. Son persoas distintas. A aínda hai quen é capaz de ver aspectos positivos en todo isto. Que se se traballa máis, que se andamos menos de cans por aí, que se estamos máis coa familia, que se lemos máis... Non son máis que mitos e adobíos dunha relixión (outra máis), a de resignarse ante as adversidades. Como tódalas relixións, non atende a razóns, polo que esquece as verdades que contradín as premisas da fe. Por iso non din que co mal tempo temos peor humor, máis doenzas, vemos máis a televisión... A nosa sociedade ten unha débeda pendente con isto. O estado de ánimo e o humor non cotizan en bolsa, por iso non son valorados como deberan.

Seica a chuvia é arte en Compostela. Levo dez anos nesta cidade e confésolle que estou afogado desa arte. Ata teño a impresión que encollín desque estou aquí. Os grandes creadores da ciencia ficción inventaron un futuro cheo de drogas, represión, dominacións totalitarias, naves galácticas, planetas inhóspitos, extraterrestres cabezóns, androides metálicos e mutantes deformes. Case sempre adobiados por unha especie de roupa sintética. Se coñece que ningún dos autores era de aquí. Porque houbera sido doado achegarse con máis fidelidade ó verdadeiro futuro. Abondaba con representarnos cubertos de escamas.

Adoitan preguntarme por que visto case sempre con cores escuras. Eu respondo que levo loito polo clima. Un, que por mimetismo, é moi respectuoso coas crenzas.

Roberto Ribaoe-mail de roberto ribao

 

 
 

Cultura Galega.org
Inicio /Especiais / Arte / Comunicación / Música / Espectáculos / Historia / Lingua e Literatura / Sociedade /
Certames / Arquivos / Participa / Xénese / Alén da Terra / Zona Cultura / Colaboracións
Correo / Acerca de Cultura Galega.org


Cultura Galega.org é unha iniciativa do Consello da Cultura Galega
©Consello da Cultura Galega, 2000