|
A
COR DA CHUVIA
Gústame
a chuvia. A chuvia que cae mansa, suaviña como unha caricia,
delicada e fina, limpa e agarimosa. Gústame a chuvia cando
me sorprende violenta na rúa unha tarde de verán e
sen paraugas, cando cae aquí e non cae a dous metros diante
miña; cando fai que ula a terra seca e cando peta nos cristais
con ritmo narcótico, adormecedor, unha tarde de domingo.
Gústame a chuvia mesta que cae como unha fervenza, buliciosa,
alborotadora, e a que cae en pingueiras distanciadas, grandes e
frías. Gústame escoita-lo seu son nas pausas das conversas,
a súa persistencia de axóuxere nas noites de insomnio,
a súa insistencia agresiva durante días enteiros de
treboada, cando de tanta humidade nin te sorprenderías de
que os xeranios do balcón se convertesen en peixes de cores
e nin te paras a admira-las pedras que florecen. Gústanme
a neve e mailo pedrazo, o vento e as tormentas. Pero tamén
me gusta o sol.
Precisamente
estou na praia, aproveitando un espléndido día de
primavera. Se valoro tanto estes momentos felices ó agarimo
do sol, como unha velliña moneando na solaina, é por
tanta chuvia, tanta brétema, tanta humidade acumulada ó
longo de días impenitentes de inverno... Días soleados
coma este son para min como tomar unha cervexa cos amigos ó
final dun día de traballo, como unha mirada amable, como
unha gargallada. Só así se poden valorar estas pequenas
cousas. É fermoso senti-lo paso das catro estacións,
ver florece-las froiteiras, precisar calcetíns de la no inverno
e paraugas e impermeables, xermolar no gris para estourar de cores
en primavera. O verán eterno, o calor permanente, é
tan asfixiante e ermo como o sol no deserto ou a monotonía.
O bo
é que o estou dicindo dende a praia, mirando o ceo detrás
dunhas gafas con cristais de estrelas laranxa. Mañá
poida que chova e tanto ten. ¡Que ben lle viría unha
pouca chuvia pausada, sen afogados, a algún paraíso
do sol! Ninguén añora o que ten, ninguén bota
en falta a auga nun país coma o noso, a pesar de que só
coa chuvia poidamos ve-lo arco da vella.
Anxos
Sumai 
|
|
A
CHUVIA, ARTE..., PERO EN MARTE
Chuvia,
frío, vento, invernía permanente. Non sei que fixemos
os galegos para merecer este castigo, pero o responsable de todo
isto que chamamos vida (ou mundo, ou universo) non foi magnánimo
connosco en asuntos climáticos. Si, xa sei que hai outros
lugares que aínda están peor. Pero eu, ambicioso
de min, voume fixar naqueles dos que sinto envexa. Por iso adoito
dicir que calquera día marcho para as Canarias. Cada vez
que vexo as previsións meteorolóxicas e eses vinte
graos de temperatura mínima danme gañas de facer
a maleta en cinco minutos e fuxir desta invernía.
Está
demostrado que un clima como o noso é prexudicial para
a saúde. E tamén inflúe no estado de ánimo.
Non hai máis que ver ás mesmas persoas un día
de frío, chuvia e vento e outro que faga bo tempo. Son
persoas distintas. A aínda hai quen é capaz de ver
aspectos positivos en todo isto. Que se se traballa máis,
que se andamos menos de cans por aí, que se estamos máis
coa familia, que se lemos máis... Non son máis que
mitos e adobíos dunha relixión (outra máis),
a de resignarse ante as adversidades. Como tódalas relixións,
non atende a razóns, polo que esquece as verdades que contradín
as premisas da fe. Por iso non din que co mal tempo temos peor
humor, máis doenzas, vemos máis a televisión...
A nosa sociedade ten unha débeda pendente con isto. O estado
de ánimo e o humor non cotizan en bolsa, por iso non son
valorados como deberan.
Seica
a chuvia é arte en Compostela. Levo dez anos nesta cidade
e confésolle que estou afogado desa arte. Ata teño
a impresión que encollín desque estou aquí.
Os grandes creadores da ciencia ficción inventaron un futuro
cheo de drogas, represión, dominacións totalitarias,
naves galácticas, planetas inhóspitos, extraterrestres
cabezóns, androides metálicos e mutantes deformes.
Case sempre adobiados por unha especie de roupa sintética.
Se coñece que ningún dos autores era de aquí.
Porque houbera sido doado achegarse con máis fidelidade
ó verdadeiro futuro. Abondaba con representarnos cubertos
de escamas.
Adoitan
preguntarme por que visto case sempre con cores escuras. Eu respondo
que levo loito polo clima. Un, que por mimetismo, é moi
respectuoso coas crenzas.
Roberto
Ribao
|
