A debate:
NON SÓ MÚSICA
Da presencia da música en todas partes e como acompañante continua nas nosas vidas poderiamos acabar deducindo que a vida é unha película e que da calidade da banda sonora depende a calidade da vida

BANDA SONORA

Hai quen o pasa moi mal cando ten que subir a un coche cun descoñecido e non sabe de que falar, porque a proximidade física produce unha ansiedade insoportable que só é salvable se no coche hai unha radio. Algo parecido acontece cando sobes nun ascensor: se sobes con outra persoa que non coñeces prodúcese unha situación incómoda, pero non acontece o mesmo se hai máis xente, como se a responsabilidade da comunicación con outro ser humano ó disolverse entre máis xente non nos implicase directamente a nós. E pasa como no coche, se hai música non nos sentimos obrigados a dicir parvadas sobre o tempo, evidencias sobre a boa entrada da primavera e cousas dese tipo.

Non é, polo tanto, polo medo ó silencio –eu creo que os medos máis grandes que temos hoxe en día son a morte e a soedade– polo que ocupamos determidados espacios con música, senón pola incomodidade que producen certas relacións. E cando chegamos á casa e prendémo-la radio ou a tele ou poñemos un disco só queremos poñer orde no noso territorio. Na nosa casa, no pouco espacio íntimo do que dispoñemos, procuramos ter baixo control as cores, os ulidos, os sentimentos, o silencio, o ruído..., nun intento de adapta-lo contorno e facelo á nosa medida, impedíndolle a entrada a aquilo co que non nos apetece convivir. Cando paseamos polo campo, cando nos deitamos na area dunha praia, os sons que escoitamos non nos resultan desagradables, non precisamos poñerlle un “fío musical” que nos faga máis levadeira a nosa presencia alí.

Importamos, como sempre, os protagonistas da nosa propia película persoal. O resto, é unha puñeteira banda sonora.

Anxos Sumai e-mail de anxos sumai

 

A MALA MÚSICA NON AMANSA ÁS FERAS

Seguro que vostede tamén sufriu algunha vez o sonsonete de espera que algunhas empresas poñen nos seus teléfonos. Se supón que a súa función é facer menos tedioso o tempo que tardan en atendernos. Comigo case sempre conseguen o contrario, pórme dos nervios. As empresas teñen onde escoller para amolar ó persoal. A primeira posibilidade está relacionada co sistema de gravación. Cando un decide pór unha música na espera do seu teléfono pode optar por unha gravación normal ou por unha desas enlatadas de xeito electrónico. Debe ser máis barata esta última opción que case tódalas empresas botan man dela. E claro, o resultado é arrepiante. O exemplo máis estendido desta desfeita é o que reproduce "Para Elisa", de Beethoven. Como se demoren un pouco en coller o teléfono, remata un por odiar ó músico alemán. Pero, aparte do sistema de gravación, o feito de escoller unha ou outra musiquiña tamén ofrece infinitas posibilidades de abesourar. Teño escoitado verdadeiros exemplos do mal gusto e da perversión. A máis abraiante, aquela canción que só dicía "palomitas de maíz, palomitas de maíz, titi-titi-tititití". Imaxine vostede agardar varios minutos escoitando o titi-titi-tititití... Música gore. Unha terceira modalidade é a de pór unha emisora de radio. Iso, no canto de tranquilizar, enerva aínda máis. Nos obrigan a escoitar un informativo cheo de desgracias e de desfeitas, unha tertulia de impresentables, ou os últimos éxitos de Operación Triunfo. Allan Poe ficaría devecido á beira de semellante proposta.

Esoutro día, o cineasta catalán José Luis Guerín dixo que o silencio era un dos principais tabús da nosa sociedade. Estas prácticas parecen darlle a razón. Creo que é un proverbio chinés o que di "cala, cando o que teñas que dicir non sexa máis importante que o silencio". Por iso eu non vexo a necesidade de cubrir eses espacios co son. Pero, de facelo, que sexa con xeito. Como ocorreu nunha ocasión, que atopei un son de espera que realmente facía ben a función de acougar ó interlocutor. Era música (non enlatada), co tema principal da banda sonora do filme Memorias de África. Pagaba a pena que tardasen en coller o teléfono. Un caso entre centos. Menos mal que sempre nos queda a excepción que fai cumprir as regras.

Roberto Ribaoe-mail de roberto ribao

 

 
 

Cultura Galega.org
Inicio /Especiais / Arte / Comunicación / Música / Espectáculos / Historia / Lingua e Literatura / Sociedade /
Certames / Arquivos / Participa / Xénese / Alén da Terra / Zona Cultura / Colaboracións
Correo / Acerca de Cultura Galega.org


Cultura Galega.org é unha iniciativa do Consello da Cultura Galega
©Consello da Cultura Galega, 2000