|
BANDA
SONORA
Hai
quen o pasa moi mal cando ten que subir a un coche cun descoñecido
e non sabe de que falar, porque a proximidade física produce
unha ansiedade insoportable que só é salvable se no
coche hai unha radio. Algo parecido acontece cando sobes nun ascensor:
se sobes con outra persoa que non coñeces prodúcese
unha situación incómoda, pero non acontece o mesmo
se hai máis xente, como se a responsabilidade da comunicación
con outro ser humano ó disolverse entre máis xente
non nos implicase directamente a nós. E pasa como no coche,
se hai música non nos sentimos obrigados a dicir parvadas
sobre o tempo, evidencias sobre a boa entrada da primavera e cousas
dese tipo.
Non
é, polo tanto, polo medo ó silencio –eu creo
que os medos máis grandes que temos hoxe en día son
a morte e a soedade– polo que ocupamos determidados espacios
con música, senón pola incomodidade que producen certas
relacións. E cando chegamos á casa e prendémo-la
radio ou a tele ou poñemos un disco só queremos poñer
orde no noso territorio. Na nosa casa, no pouco espacio íntimo
do que dispoñemos, procuramos ter baixo control as cores,
os ulidos, os sentimentos, o silencio, o ruído..., nun intento
de adapta-lo contorno e facelo á nosa medida, impedíndolle
a entrada a aquilo co que non nos apetece convivir. Cando paseamos
polo campo, cando nos deitamos na area dunha praia, os sons que
escoitamos non nos resultan desagradables, non precisamos poñerlle
un “fío musical” que nos faga máis levadeira
a nosa presencia alí.
Importamos,
como sempre, os protagonistas da nosa propia película persoal.
O resto, é unha puñeteira banda sonora.
Anxos
Sumai 
|
|
A
MALA MÚSICA NON AMANSA ÁS FERAS
Seguro
que vostede tamén sufriu algunha vez o sonsonete de espera
que algunhas empresas poñen nos seus teléfonos.
Se supón que a súa función é facer
menos tedioso o tempo que tardan en atendernos. Comigo case sempre
conseguen o contrario, pórme dos nervios. As empresas teñen
onde escoller para amolar ó persoal. A primeira posibilidade
está relacionada co sistema de gravación. Cando
un decide pór unha música na espera do seu teléfono
pode optar por unha gravación normal ou por unha desas
enlatadas de xeito electrónico. Debe ser máis barata
esta última opción que case tódalas empresas
botan man dela. E claro, o resultado é arrepiante. O exemplo
máis estendido desta desfeita é o que reproduce
"Para Elisa", de Beethoven. Como se demoren un pouco
en coller o teléfono, remata un por odiar ó músico
alemán. Pero, aparte do sistema de gravación, o
feito de escoller unha ou outra musiquiña tamén
ofrece infinitas posibilidades de abesourar. Teño escoitado
verdadeiros exemplos do mal gusto e da perversión. A máis
abraiante, aquela canción que só dicía "palomitas
de maíz, palomitas de maíz, titi-titi-tititití".
Imaxine vostede agardar varios minutos escoitando o titi-titi-tititití...
Música gore. Unha terceira modalidade é a de pór
unha emisora de radio. Iso, no canto de tranquilizar, enerva aínda
máis. Nos obrigan a escoitar un informativo cheo de desgracias
e de desfeitas, unha tertulia de impresentables, ou os últimos
éxitos de Operación Triunfo. Allan Poe ficaría
devecido á beira de semellante proposta.
Esoutro
día, o cineasta catalán José Luis Guerín
dixo que o silencio era un dos principais tabús da nosa
sociedade. Estas prácticas parecen darlle a razón.
Creo que é un proverbio chinés o que di "cala,
cando o que teñas que dicir non sexa máis importante
que o silencio". Por iso eu non vexo a necesidade de cubrir
eses espacios co son. Pero, de facelo, que sexa con xeito. Como
ocorreu nunha ocasión, que atopei un son de espera que
realmente facía ben a función de acougar ó
interlocutor. Era música (non enlatada), co tema principal
da banda sonora do filme Memorias de África. Pagaba a pena
que tardasen en coller o teléfono. Un caso entre centos.
Menos mal que sempre nos queda a excepción que fai cumprir
as regras.
Roberto
Ribao
|
