|
COME
E CALA
Cando
era pequena, adolescente e creo que aínda cando estudiaba
na Universidade, no cine podíase facer case de todo. Alguén
me dixo, polo que lembraba, que só había unha cousa
que estaba prohibida: guindar obxectos contra a pantalla. O que
si sei, porque eu o fixen moitas veces, é que permitían
fumar e comer pipas, incluso podías leva-lo bocadillo e a
lata de cervexa. Como nos autobuses, porque antes tamén se
podía facer de todo nos autobuses urbanos. Despois comezaron
a poñer advertencias de: Prohibido comer pipas, Prohibido
tirar envases ó chan, etc. Ata que prohibiron fumar e todo
o demais. Agora creo que só che deixan comer palomitas, chocolatinas
e beber refrescos sen alcohol.
No
cine estamos como quen está sentado no sofá da casa
vendo unha película. Aínda que haxa ducias de persoas,
unha vez que sentas na butaca e apagan a luz é como se estiveses
só; como moito, débeselle un mínimo de compañía
a quen te acompañou. Cando comeza a película un pracer
estrañamente egoísta percorre toda a sala: a butaca
convértese no teu espacio privado. Non te cortas de rir a
gargalladas, de chorar como unha madalena nin de gritar. ¿Por
que non vas comer palomitas se che apetece? É curioso, hai
moitísima xente á que lle importa un pemento escoita-lo
teu pranto (pranto alleo, a fin de contas, e que en teoría
debería ser máis incómodo que os ruidiños
propios de mastigar algunha cousa) ou as túas gargalladas
e, sen embargo, escoitan como mastigas unha chocolatina e póñente
verde.
Eu,
cando estou no salón da miña casa con outras persoas
vendo unha película, son desas pesadas que non paran de facer
comentarios e, incluso, teño a mala idea de aventura-lo final.
Porque me divirte moito adiantarte ós diálogos, poñerme
no lugar do guionista e facer eu a película. E debe haber
miles de listiños coma min. Por iso creo que habería
que agradecer que se nos permita comer palomitas, porque mentres
comemos non falamos.
Anxos
Sumai 
|
|
NO
CINE COMO NA VIDA
Xa
sei que o sector favorable (SF) a que se poidan comer palomitas
no cine argumenta nomeadamente a razón da liberdade de
facer e actuar. Liberdade, sacrosanta palabra na súa orixe,
pero quizais a máis prostituída do diccionario,
hoxe. De seguirmos esta máxima, cada quen podería
facer calquera cousa en calquera lugar e independentemente das
circunstancias que acontezan. Seguro que a maioría dos
membros do SF coincidirán en que non están ben certos
comportamentos como, por exemplo, berrar nun hospital, mexar nun
autobús, esputar nas beirarrúas, falar nun concerto
de ópera, etc. Son accións que amolan ós
demais compañeiros sociais, o mesmo que ocorre coa molestia
sonora creada coa manipulación e co mascado das palomitas.
Eu
gusto da liberdade individual, e moito. E canta máis teñamos,
mellor. Pero esa liberdade individual ten uns límites cando
afecta á liberdade social. Segundo a miña opinión,
o cinema é unha cousa abondo importante como para que se
respecten unhas condicións mínimas. O problema non
só reside no respecto polos outros que comparten esa situación,
senón tamén no valor que se lle da ó propio
medio cinematográfico. Por iso case tódolos que
valoramos o cinema non gustamos de que se coman palomitas nas
salas.
Os
membros do SF tamén cren que se deben permitir outras cousas
no cine. A lista pode ser interminable: beber, fumar, comer pipas,
galletas ou bocatas, escoitar música cuns cascos... O problema
está no ruído que se xera nestas accións,
que resultan incómodas e desvían a atención
dos compañeiros de butaca. Xa que logo, non é positivo
calquera comportamento ou acción que distraia ó
resto dos usuarios, nun medio que precisamente require dun alto
grao de concentración. Case todo o mundo recoñece
que é mellor ver unha película no cinema que na
casa. Permitindo estas accións homologamos o cine cos aspectos
negativos do visionado no fogar. ¿De que serven, pois,
tódolos esforzos das empresas por mellorar o confort dos
asentos, a calidade do son e da imaxe, as condicións ambientais...,
se permitimos accións que fan devecer a súa eficacia?
Me
temo que na orixe de todo isto actúa unha falla de respecto
polo propio cinema. ¿Por qué, se non, por que non
está permitido socialmente comer palomitas na ópera,
no teatro ou nun enterro, por poñer algúns exemplos?
Roberto
Ribao
|
