|
CANDO
OS ANIMAIS TEÑEN NOME
O gato
de Borges chamábase Beppo. Colette tivo mil gatos, pero sabémoslle
dunha nomeada Saha. L.M. Montgomery, que escribiu Anne Green Gables
(Ana das Tellas Verdes), compartiu con Daffy, un gato pedrés,
catorce anos de creación literaria. Lorca, na Canción
novísima dos gatos, escribiu: "O gato […] ten o
enorme prestixio de ter sido xa Deus". Pablo Neruda, ¡que
animal!, escribiulles toda unha oda. Houbo outros moitos animaliños
que, como Baudelaire ("...les amoureux fervents et les savants
austeres…"), T.S. Eliot ("You've read of several
kinds of Cat…"), Lewis Carroll (que lle deu vida ó
Gato de Cheshire e compartiu a súa coa agarimosa Dinah),
Allan Poe (poida que a súa gata Catterina lle inspirase The
Black Cat) viron un fogar no rabo dun gato deitado ó calor
dunha estufa... Non sei, agora non se me ocorren máis, á
parte de Greta, a miña gata, que me mira cada vez que entro
na casa como se eu fose o ser máis importante do universo,
ó tempo que me pregunta, cunha mirada absolutamente intelixente,
a onde fun cazar desta vez a súa comida.
Non
coñezo tanto os cans, as iguanas ou os canarios. Podería
caer no chiste fácil de Jean Cocteau, que dicía preferi-los
gatos ós cans por non existiren os gatos policía.
Tamén podería citar a Brigitte Bardot, pero creo que
non sería unha boa idea. Teño o Flush de Virginia
Woolf ou a Buck, o lobo de J. London, ou podería recorrer
a algunhas obviedades de Konrad Lorenz, de Rudyard Kipling ou, incluso,
de Maeterlinck. ¡Obviedades! ¿Pero é que ninguén
viu os ollos rebuldeiros de Flipper, a lingua solidaria da serpe
Kaa, o sorriso retranqueiro de Moby Dick, o amor sen condicións
dun can calquera? E isto só por falarmos dos animais literarios
Pregúntome que é o que pensan cando nos ven a nós
limitándolle-lo seu territorio e as súas posibilidades
de acción. Nós, que témo-lo poder de agarrar
ou prender cos dedos, nos seus tratados de mitoloxía somos
os seus heroes, os seus magos, as súas fadas e os seus deuses.
Quizais por iso confíen en nós, se nos sometan e nos
queiran.
A vida
sóame rara cando se me limita a capacidade de querer, sexa
a un lugar, a unha cousa ou a calquera ser vivo; pero aínda
se me fai máis rara cando me pregunto de quen somos nós
animais de compañía.
Anxos
Sumai 
|
|
ANIMAIS
PARA ANIMAIS
Cando
dicimos "animal de compañía" non nos referimos
a ese que lle zosca á muller tódalas noites. Falamos
desoutros animais distintos dos humanos, case sempre menos animais
ca nós, ós que lle cedemos un espacio no noso fogar.
Só en termos cuantitativos, xa non é doado falar
disto, porque non só temos variacións de dous elementos
(humano-animal) tomados de non-sei-cantos en non-sei-cantos, como
aprendiamos no bacharelato, senón que podemos estar falando
da convivencia de varios animais de distintas especies, de varios
humanos de variada animalidade... Como o meu nivel matemático
non é para exportar, prefiro mergullarme nos eidos cualitativos
da socioloxía familiar.
O
que importa é debater para que serve vivir con animais.
Case sempre se fala da compaña que fan. Por iso moitas
persoas que viven soas teñen animais. Iso pode ter varias
interpretacións, positivas e negativas. Pode entenderse
que o que vive cun animal é porque non é quen de
compartir casa con outras persoas. Ou pode interpretarse que vale
máis vivir cun animal animal que cun animal humano. Menos
se entendería cando falamos dunha familia de varios membros.
Non lles chega cos animais que hai nela para engadir máis
balbordo.
Claro
que, mentres falemos de cans e gatos, a cousa entra dentro do
admisible, aínda que son dos que prefire ver os animais
en liberdade e non nas casas. Unha das cousas que máis
me amolan é ver un paxaro nunha gaiola, e se é un
loro que fala, aínda máis. Podendo estar nun parlamento,
ou nunha perruquería, ou nunha tómbola. Pero como
a capacidade de sorprender da especie humana é case que
infinita, hai quen ten na casa especies máis extravagantes:
lagartos, serpes, crocodilos, galiñas, tartarugas... O
caso máis sorprendente foi o que me contaron hai anos.
Ós donos dun pequeno bar-tenda nunha aldea preto de Ourense
trouxéronlle un pingüín pequeno, que se converteu
na atracción da zona. Pero o pobre foi devecendo. Tanto,
que o dono optou por metelo na neveira por aquelo de manterlle
as temperaturas polares. A cousa seica durou poucos días.
Sinto
non ser receptivo coas virtudes terapéuticas que de seguro
que aportan os animais que conviven en moitos fogares. Pero eu,
de decidirme a compartir espacio con animais quedaríame
co unicornio, co can de Ulises (Argos), coas pombas da estatua
do conto de Wilde, cos morcegos de Transilvania ou co corvo conversador
do Uccellacci e Uccellini de Pasolini. Tamén fan compaña
e nin emporcan nin hai que mantelos.
Roberto
Ribao
|
