|
POBRE
ANXO DE NADAL
Colgáronme
dunha árbore, craváronme no teito dun portal de Belén
onda unha estrela espantosa de papel de aluminio ou de purpurina
prateada, que é máis bonita pero vén se-lo
mesmo. Puxéronme nos escaparates, pintáronme no papel
de regalo, bordáronme nos manteis, fixéronme de mazapán
e de chocolate... Penduráronme no tendido eléctrico
entre lámpadas de cores intermitentes que me lembran, modestamente,
as fachadas dos casinos de Las Vegas, e teño que aturar panxoliñas
día e noite, mañá e tarde. E iso que só
son un anxo e non o Neno Xesús.
Dende
esta perspectiva case aérea -porque sobre todo hai un empeño
común en colocarme en sitios altos-, non vexo no Nadal exactamente
un tempo de gozo e felicidade, senón un tempo no que medio
mundo está obrigado a gozar e a ser feliz, cousas que se
adoitan conseguir dunha forma ben estúpida: gastando o aforrado
durante os meses, supostamente infelices, que van dun Nadal a outro.
As rúas énchense de xente cargada con paquetes que
carrexan para as súas casas e as casas énchense basicamente
de comida, bebida, adornos dourados e regalos en xeral inútiles.
En tres semanas, tras un proceso de consumo continuado de bebida
e comida e de reparto de regalos entre amigos e parentes, as casas
volven quedar tal e como estaban antes de comezar tan estraño
fenómeno e os humanos volven perde-la ilusión, a esperanza
e as ganas de ser amables e caritativos. Chegou a hora de garda-los
adornos dourados no faiado.
Non
me gusta que me aforquen nunha árbore adornada como unha
verbena, pero gústame menos que despois me metan nunha caixa
e se esquezan de min durante un ano enteiro. ¿É que
iso do espírito de nadal é algo así como un
ansiolítico que nos acalma, unha vez ó ano, a mala
conciencia do maltrato que nos damos a nós mesmos?
Anxos Sumai 
|
|
CARTA
ABERTA A LUCIFER
Querido
Lu:
Estou
certo de que se vostede puidera asistir ás nosas festas
do nadal, rexoubaría de gusto. Porque, para nós,
os enviados especiais do inferno, son as festas máis entrañables
do ano. Estou convencido de que non daría feito co balbordo
de emocións que deparan estas datas. Persoas gastando máis
do que teñen para encher a casa de lambetadas ridículas
e marisco de terceira. Familias que queren xuntarse e non poden
(porque finou recén algún membro, porque outros
están hospitalizados, porque a outros lles toca quenda
de traballo esa noite...). Ou o clásico cabodano daquel
familiar que se lle ocorreu trascender por estas datas. Pero tamén
resulta emocionante ver esas familias que conseguen xuntarse,
sobre todo cando comezan a agromar as xenreiras agochadas e as
vellas liortas.
Daría
a vida para que vostede puidera asistir a un dos actos máis
diabólicos que se poidan coñecer, a mensaxe oficial
do rei, grande irmán que ocupa tódalas cadeas televisivas
por noiteboa. Ou as panxoliñas e esoutras paifocas versións
musicais coas que os nosos concellos "pintan" a atmosfera
das nosas rúas. Coa fondura desa face de muller tras do
cristal empanado da fiestra, ó pe mesmo do altofalante
que a espertou hoxe, precisamente hoxe, que comeza unhas pequenas
vacacións. Se vostede puidera ver como as persoas gastan
os poucos aforros do ano en agasallos de compromiso que, ¡ou
ledicia!, amolan máis ca emocionan. Ou a lotería,
sublime invento fornecido pola cobiza, que fai que a maioría
das persoas fiquen con cara de estúpidos ó comprobar
que, un ano máis, seguen sendo pobres. E para rematar,
como se a ruína económica non abondara, un novo
invento xenial, as rebaixas, poñen colofón a este
feiticeiro malgasto e fervor consumista.
Vostede
xa non está connosco, admirado Satán, pero acho
que sería ledo neste paraíso infernal. ¡Ahhh,
Nadal, tempo fermoso! ¡Triunfo absoluto do demo sobre o
ben!
Roberto Ribao
|
