|
"TE
MANDO ESTE ROJO CADMIO"
Así
comeza, na traducción ó castelán, a correspondencia
entre John Berger e J. Christie, narradores da arte contemporánea.
As cartas, nas que os autores pretenden transmitir sensacións,
percepcións, non só a través da palabra senón
tamén do debuxo e da cor, da textura do papel, nunca poderían
utiliza-lo ceo branco, neutro, dun ordenador como soporte. Porque
aínda atinando visualmente co fondo preciso para transmitir
emocións semellantes, sería imposible senti-la súa
textura entre os dedos, uli-lo recendo da tinta ou do papel, lograr
esa precisa cor vermella. É máis, as cartas, e sobre
todo estas, necesitan dun tempo de reacción, un tempo de
espera, no que se sente incluso unha especie de pracer masoquista:
¿recibiríaa?, ¿onde lle escribín isto
debería terlle escrito estoutro?...
Elixi-lo
papel con coidado, a cor da tinta, as palabras xustas, meditadas,
repousadas, como un guiso que se fai con calma; recibi-la carta,
ve-lo remite e sentir unha súbita emoción, abri-lo
sobre e ler; gardala e volver mirala de vez en cando como se nela
visemos algo da persoa que a escribiu, materializada en trazos caligráficos.
Non creo eu que ninguén poida sentir algo semellante escribindo
ou lendo un e-mail, do mesmo xeito que non me parece posible que
un neno lle mande un correo electrónico ós Reis Magos.
O certo
é que non é mala cousa que exista Internet e que se
poidan mandar e recibir mensaxes no tempo de pegar un selo nun sobre.
É cousa do avance tecnolóxico: pasamos do cabalo ó
ordenador, do mensaxeiro medieval ó carteiro funcionario.
Con todo, ¿que sería de Miguel Strogoff se o zar tivese
conexión á rede? ¿E de Calisto e Melibea se
a Celestina fose un pentium III?
Anxos Sumai 
|
|
PROMISCUIDADE
EPISTOLAR
Podería
comezar este debate dirimindo se escribir contándose cousas
é algo positivo ou non. Pero, mire, tanto me ten. Que sexa
unha boa cousa ou unha perda de tempo. En ámbolos dous
casos sae gañando o correo electrónico sobre o convencional.
Porque, supoñendo que escribirse cartas sexa unha estupidez,
non me negará que os "emilios" resultan máis
doados, máis cómodos e máis rápidos.
Ou sexa, aforramos tempo, resulta máis cómodo e
facemos menos o estúpido.
Situémonos
na outra premisa, entendendo que iso de escribirse cartas é
algo bo. ¿Como explicar os múltiples casos de persoas
que levaban anos sen escribir unha carta e, coa chegada da rede,
convértense en compulsivos suxeitos da comunicación
epistolar? Pois porque o correo electrónico ten unha versatilidade
que non ten a clásica carta manuscrita. Nomeadamente, a
comunicación e a resposta case simultáneas e a posibilidade
de enviar unha mesma mensaxe a varios destinatarios cun mínimo
esforzo.
Recoñezo
que no bando da defensa da carta manuscrita hai duros e rabichudos
adversarios. Se non, vexan o que dixo José Saramago: "Nunca
unha bágoa emborroará un e-mail". Permítome
o atrevemento de transcender esta relambida frase para, aproveitando
a oportunidade, facer unha extrapolación das comunicacións
epistolares ás relacións inter-personais de carácter
erótico e/ou sentimental. Non vivimos tempos para sentimentalismos,
e resulta evidente que o correo electrónico favorece (epistolarmente)
a promiscuidade, as camas redondas, o intercambio de parellas...
Será por iso que hai quen pensa que isto é cousa
do demo.
Roberto Ribao
|
