|
TERAPIA
COLECTIVA
Á
volta dunha fin de semana cos meus pais e soa na casa co meu gato
e unha gripe que me está limpando os últimos residuos
de nicotina, estou nunha situación demasiado propensa a falar
ben da familia. O que me vén á cabeza, agora, atacada
pola febre, é a miña nai, as súas sopiñas
quentes e o zume de laranxa pola mañá, a cheminea
co lume prendido, papá lendo o xornal un domingo pola tarde
e os meus irmáns discutindo. E ata o boto de menos. Case
parece un mundo perfecto onde a vida transcorre ó rimo pausado
e doce da leña ó arder. Esa é a miña
imaxe idílica da familia, pero non é máis que
un puñeteiro espellismo, unha mentira que se transformou
en realidade a base de insistencia e resistencia, de imposicións
sociais, de manuais franquistas, de necesidade de supervivencia.
Unha realidade irremediable, porque non témo-la posibilidade
de elección. Nacemos, asígnannos un nome e xa está.
A partir de aí, ¡sorpresa! E moita terapia colectiva,
sobre todo no nadal, cando o cava nos dá valor para dicir
cousas que se calan durante todo un ano. Non pasa nada, porque somos
unha familia e todo vai ben mentres esteamos xuntos.
¡Tranquilos,
amigos! Hai outras opcións para todos aqueles que non formamos,
polo que fose, unha familia propia, con fillos e todas esas posesións
materiais inherentes, incluíndo coche e animais de compañía.
Podemos posuír unha familia á nosa medida, unha familia
elixida, con máis afecto e máis cousas en común
que un simple lazo de sangue. Tamén con semellantes disputas
e disidencias, pero coa posibilidade de abandonala sen sentirte
un traidor. E, ademais, non tes que perder horas buscando nomes
para os novos membros, porque xa traen nome e personalidades formadas,
vidas vividas e compartibles, e a mesma necesidade de afecto que
temos todos.
Todo
isto soa un tanto egoísta. Pero se hai algo máis terrible
que a soidade, é comparti-la vida con alguén a quen
non queres. Eu quero a miña familia, a imposta e a elixida.
E en ámbolos casos quéroa o suficientemente lonxe
e o necesariamente preto para que eu poida vivir comigo e comparti-la
miña vida con eles. Como di a miña amiga Alicia: "A
familia está ben, pero a sesenta quilómetros de distancia,
como mínimo".
Anxos Sumai 
|
|
A
FAMILIA BEN, GRACIAS. A FAMILIA VÉN, EU LISCO
Adoitamos
asociar as ideoloxías conservadoras coa defensa da familia.
Iso non é estrictamente certo. Sería máis
correcto facelo cun determinado tipo de familia, onde entrarían
outros condicionantes como o nivel económico e/ou sociocultural,
a relixión, a consideración da muller, a aceptación
dos diferentes, etc. Malia que a cousa mudou algo nos últimos
tempos, seguimos sendo debedores da longa noite de pedra (ese
período negro de paifoca represión ideolóxica),
porque aínda vemos hoxe en día como se usa interesadamente
a familia, por exemplo, nos programas electorais.
Unha
práctica que adoito facer (e que recomendo), é consultar
como se definían certos conceptos nun vello diccionario
daquela época. Vexa a primeira acepción da entrada
"familia": "Gente que vive en una casa bajo la
autoridad del señor". O que lle dicía. Tampouco
axuda moito para unha comprensión crítica e libre
a imaxe que deste estamento se da nalgunhas das publicacións
progresistas de maior difusión. Todo demasiado politicamente
correcto.
Non
vou ser eu quen cuestione algunhas das vantaxes do agrupamento
familiar (economía e compañía, nomeadamente).
Tampouco vou negar as súas propiedades terapéuticas.
Porque quizais nelas resida hoxe o seu verdadeiro potencial de
uso. A familia como un medicamento ó que acudimos cando
o precisamos, sexa por razóns sentimentais, depresivas,
económicas, laborais... Voulle recomendar dúas películas,
ámbalas dúas espléndidas, porque admito unha
eiva ó non ser quen de transmitirlle mellor o que penso
de todo isto. A primeira, Familia, de Fernando León, onde
un maduro home solteiro paga a uns actores para que escenifiquen
esa familia que non ten. Nun soporte ficcional atopamos tódalas
miserias e tódalas contradiccións dun estamento
que ten moito diso, de ficción. A outra, El Bola, de Achero
Mañas, onde cunha mesura exquisita se nos amosan dous tipos
de familia, a "de sempre", e a que contravén
esas normas "tradicionais". E vexa vostede iso de que
as aparencias enganan. Sempre nos queda a familia. Aínda
que nela habiten desvergoñados.
Roberto Ribao
|
