|
SER
GRANDE NUN SITIO PEQUENO
Había
unha vez dous velliños que vivían nunha gran cidade.
Vivían sos, sen familia e sen amigos, porque a pouca xente
que coñecían fóralles morrendo. Unha tarde
coñecéronse nun parque e, aínda que nunca chegaron
a ser amigos de verdade, fixeron un trato entre eles: Tódalas
mañás, o primeiro que espertase había chamar
ó outro. Non tiñan porque falar entre eles, só
era cousa de descolga-lo teléfono. Se un día o teléfono
non era descolgado, o velliño que chamase avisaría
á policía de que había un home morto en tal
enderezo.
Esa
é a soidade que me aterroriza das grandes cidades, vividas
por millóns de persoas e habitadas polos mesmos millóns
de seres anónimos e descoñecidos. Xa sei que á
alguén coma min, nacida no seo dunha familia illada nunha
aldea illada, se lle supón certa agorafobia, certo medo ó
cosmopolitismo. ¡Que parvada! ¿A quen non lle gusta
que o chamen polo seu nome cando vai mercar un xornal, comer a un
restaurante ou cando sube a un autobús? Eu elixín
vivir nunha vila onde os camareiros me berran polo pouco que como,
onde a estanqueira sabe que fumo ducados ultra-light porque estou
deixando de fumar, onde coñezo o nome dos cans que se paran
a xogar comigo cando paseo. Vivo nun lugar onde lle podo deixa-las
chaves da miña casa ó veciño por se un día
esquezo apaga-la cafeteira. Vivo nun sitio así porque podo
senti-lo cambio das estacións, porque sei cando me menten
e sei cando mentir é necesario, porque sei que alguén
me vai botar de menos se falto durante máis días dos
razoables. ¿A quen non lle gusta saberse recoñecido
como ser individual, como persoa?
Anxos Sumai 
|
|
CIDADE
GRANDE, ANDE OU NON ANDE
Amiga
Anxos: Podo entender que vostede prefira vivir nunha aldea para
sentir o sosego da natureza e non as rifas dos veciños.
Ou nunha vila, para non sentir o balbordo do tráfico e
respirar un aire menos contaminado. Ou nunha cidade pequena, para
que as distancias non sexan excesivas e se poida prescindir do
coche a maior parte das veces. Pero non entendo que se faga calquera
desas eleccións para que lle chamen polo seu nome cando
vai a calquera sitio, ou porque poida confiarlle as chaves da
casa a un veciño, ou para chamarlle ós cans polo
seu nome. Iso tamén se pode facer nunha gran cidade. Porque,
ó fin, a vida social que se fai nela queda restrinxida
a pequenos grupos arredor da vivenda, do traballo e do lecer,
artellando a nosa pequena comunidade dentro da urbe. Moitas desas
cousas positivas que ten a convivencia en poboacións pequenas
pódense ter, se un quere, neses ámbitos de relación.
Pero
vivir nunha gran cidade ten moitas vantaxes que non teñen
as poboacións pequenas. Por exemplo, unha maior oferta
laboral e un maior dinamismo cultural e social. E a posibilidade
de ignorar as xenreiras que se producen cando existe un excesivo
achegamento espacial e vital. E tamén poder afastar do
cancro dos caciques (que en Galicia témolos de master).
E non digo nada se un día se nos da por ter unha noite
tola ou unha aventura excéntrica. Nunha poboación
pequena, chega o día seguinte e saben das túas andanzas
ata os cans dos que tanto lle gusta saber o seu nome.
A intimidade é certamente valiosa, neste mundo cada vez
máis policial, de espías, delatores e satélites.
Pero non debemos confundir, como adoita facerse, a intimidade
co feito de vivir illado. A verdadeira intimidade é aquela
que un pode gozar sen ter que renunciar ó contacto social.
Ademais, se vivir nunha gran cidade nos xera certo desasosego,
sempre nos queda a posibilidade de practicar budismo, ou Tai-Chi.
Roberto Ribao
|
