|
A
GRAVIDADE DO TRABALLO
Lembro
as mulleres coas unllas esnaquizadas de desbarbar milleiros de mexillóns,
miro as mans e entendo que me custe escribir que o traballo dignifica.
Non quero nin imaxina-los labores aldraxantes cos que sobrevive
moita xente porque, daquela, estendería as ás e voaría
morta de vergoña. Pero non fuxo abatida, porque, á
fin e ó cabo, ¿quen son eu para valora-la dignidade
de ninguén polo seu traballo? ¿É máis
digna a xornada laboral dun astronauta que a dun neno que tinxe
teas de sol a sol?
Todos compartímo-la mesma condena bíblica: gañármo-lo
pan coa suor da nosa fronte. Con todo, é posible acada-la
dignidade incluso cando estás condenado a permanecer horas
fabricando coches que despois farán posible que unha persoa
poida vivir vixiando un aparcadoiro subterráneo. Por que
a dignidade é poder satisface-las necesidades básicas,
relacionarte con outras persoas, desenvolve-la capacidade creativa…
O traballo permítenos todo iso. É máis: estou
convencida de que, de non precisarmos duns ingresos para vivir,
seguiriamos traballando por pura necesidade de superación,
por satisfacción persoal, pola conciencia colectiva da evolución
da especie. Participamos nunha carreira de relevos onde a meta é
sermos Deus e térmo-la capacidade de crearnos a nós
mesmos.
Por riba de ser irremediable, como unha lei física, o traballo
ás veces é unha parcela de realidade que nos amarra
á vida. Algo así como a lei da gravidade e a mazá.
Anxos Sumai 
|
|
A
EXPULSIÓN DO PARAÍSO ERA PARA ISO
Cando
mozo, tiven unha enorme curiosidade por saber quen inventara o
traballo. Pregunteille ós profesores, consultei enciclopedias,
lin libros sobre o tema... Non cheguei a saber que individuo -ou
individuos- fora o artífice da falcatruada. A xente de
fe ten unha explicación nas sagradas escrituras: "o
traballo é unha maldición divina". Malia estar
de acordo co calificativo, non fun quen de aceptalo. Debía
ser consecuente cos meus principios. Eu, que quedei inmunizado
para as relixións despois que, de cativo, me caira unha
"crus" na "cabesa".
Hoxe,
despois de levar anos traballando, xa sei por que non coñecemos
ó inventor do traballo. Xa dende a máis tenra infancia
agochamos as nosas malas accións. Cando un neno fai algo
que sabe que non está ben, fai o avión e desaparece.
Os que deben cartos esfúmanse cunha mestría prodixiosa.
Os delincuentes de brillantina e gravata agochan os cartos negros
en paraísos fiscais. A Bin Laden non se lle ocorre dar
unha volta por aí adiante, vista a conxuntura... Con estas
premisas, ¿cómo carallo imos atopar ó inventor
do traballo? Ben sabía el (ou ela) que non estaba facendo
nada bo.
Non
sei se haberá fórmulas alternativas para poder vivir
en sociedade de xeito organizado e próspero. Pero acho
que o sistema de vivir para traballar non me parece o máis
satisfactorio. Porque o que acontece hoxe é o mesmo que
lucidamente escribiu Bernard Shaw hai moitos anos: "o home
gasta a súa vida en gañala". Nesta mesma onda
vai un libro que me atrevo a llelo recomendar: "O dereito
á preguiza", de Paul Lafargue, que disque era xenro
de Karl Marx. ¡Vaia familia! ¡Estes, con tal de non
traballar non saben o que han facer!.
Roberto Ribao
|
