Fin de semana - Culturagalega.org

Nacín en Lugo en 1975 e vivín nesa cidade 18 anos. Estudiei Análise financeiro na Universidade de Santiago de Compostela, onde me licenciei e obtiven en 1998 o grao con honras. Ó rematar a carreira, como moitos outros, atopeime cun mercado laboral difícil.
Para a miña desesperación, tras meses de busca non atopara ningunha oferta. Sen embargo, algo veu a cambialo todo. No prazo de 6 meses concedéronme catro títulos. Premio Nacional Fin de Carreira, Premio Fin de Carreira de Galicia, Premio Extraordinario e Licenciado con Grao pola Universidade de Santiago de Compostela.
Atopeime no polo oposto: se hai uns meses rexeitaban a miña solicitude, a partir daquel momento era eu quen rexeitaba as ofertas que me chegaban de diversas multinacionais como Price Waterhouse Coopers ou Arthur Andersen". Finalmente, trasladeime a Madrid, onde traballei para o BBVA inicialmente como Analista Financeiro e posteriormente como Equity Trader (en cristiano, especulaba con accións").

Traballei 14 ou 15 horas ó día durante case tres anos, descansando só para comer e tomar algún café de cando en vez. Viaxaba constantemente a Zürich, Londres, Milán ou París. Coido que me fixen bastante famoso no banco ó pouco tempo...

O 1º de maio de 2000 -por suposto, ese día fun a traballar- descubrín unha solución analítica (exacta, non aproximada) ó problema matemático da réplica de carteiras de investimentos. Inmediatamente púxenme en contacto cos maiores bancos do mundo para explicar o achado. Aí comezou a miña diáspora, viaxando practicamente tódolos fins de semana a algunha praza financeira para amosar as diversas aplicacións do algoritmo de réplica. Recibín diversas ofertas, e quedeime coa mellor.

Na diáspora suíza
Aquí síntome como en casa por diversos motivos: o número de galegos en Zürich é notable, o carácter suízo é pacífico e complexo coma o noso, o clima é moi similar ó de Galicia...e por suposto Suíza é terra de celtas (os Helvetii), como o amosan topónimos tales como Arosa, Lug(an), Luzerna,... A súa dimensión é equivalente á de Galicia máis Asturias e a súa campiña similar a ambas. Quizais sexan estes os motivos polos que nos temos adaptado mellor que ningún outro grupo étnico europeo a este país.
Os galegos gozamos dun excelente prestixio en Suíza. Considérasenos persoas traballadoras, responsables, pacíficas e emprendedoras, o cal coincide en gran parte cos ideais do modo de vida suízo. En ningún outro país teño feito maior gala da miña orixe que neste.

A banca suíza é a máis reservada e elitista do mundo, o pedigree académica dos seus membros é xeralmente cegante (Harvard, Yale, MIT, Oxford, Cambridge, etc...) e historicamente apreciouse pola súa rigorosidade e privacidade. Non cabe dúbida de que a miña orixe foi de gran axuda para integrarme no grupo. Probablemente, se fora catalán, vasco ou andaluz a entrada non tería sido tan calorosa.

O Paraíso (fiscal)
Suíza é unha gran postal. Cada cidade trata de identificarse con algún símbolo: Zürich polo luxo, refinamento e a ostentación (en ningún outro sitio do mundo verás máis deportivos), Luzern polo seu glorioso pasado, Zug polo seu minimalismo e por ser a única cidade europea cun 0% de carga impositiva... e Suíza en xeral polos seus fermosos lagos, densos bosques e impresionantes cumes.

A xente adoita acostarse ás 7, calquera que sexa a súa actividade debe ser bastante ordenada a xulgar pola baixísima taxa de natalidade

A súa carta de presentación económica podería ser a seguinte: inflación interior ó 0,5%, desemprego inferior ó 2,5%. Renda por Capita dobre á española, carga impositiva practicamente nula... En tanto que Suíza siga sendo un dos países máis ricos do mundo, non recibirá ningún incentivo para unirse á ONU, UE, OTAN, ou calquera outro organismo internacional (moitos dos cales hospeda).

O suízo medio é unha persoa de cultura avanzada, que fala fluidamente 3 ou 4 idiomas e chapurrea un par máis, con sorprendentes recursos económicos: a Oficina Estatística Federal estimou que o 50% da poboación de Suíza goza dun nivel de vida comparable ó do 5% máis rico da Unión Europea. Se ben non é posible afirmar que tódolos suízos son ricos, sí podemos dicir que unha gran maioría pódese permitir ser extravagantes (¡a quen se lle ocorre ir de compras nun Rolls!)
Non hai unha relixión predominante en Suíza, sendo aproximadamente o 55% católicos e o 45% protestantes. As Igrexas fináncianse con impostos directos e autónomos sobre o culto, o que lles leva a recadar anualmente entre 100.000 e 1 millón de pesetas por habitante (agora entenderedes por que as Igrexas están impecables, especialmente as católicas, xa que costa un pouco máis "unirse" a esta crenza). E como non podía ser doutra forma nunha capital financeira mundial, a sempiterna Francmasonería...A súa presencia é máis que evidente na alta banca e na ONU. Dispoñen dun inmenso centro de reunión en Lindenhof, un dos puntos máis altos e caros da cidade.

Recentemente, diversos bancos suízos recoñeceron a existencia de "contas durmidas" por importe de 56 millóns de dólares, abertas por xudeus alemáns con anterioridade á Segunda Guerra Mundial e nunca reclamadas polos seus propietarios

¿Cal é a fonte desta impresionante riqueza? Primeiro, debemos aclarar que en Zürich, a terceira maior capital financeira do planeta, vive escasamente un cuarto de millón de habitantes, cifra moi distante dos 15 u 10 millóns de Nova York ou Tokío. Segundo, o sistema de prezos en Suíza garante un reparto bastante máis equitativo da riqueza. Así o entendín de inmediato o día que paguei 20.000 pesetas por unha cea para dous nun restaurante chinés... Terceiro, as condicións políticas e xurídicas de Suíza convértena nun interesante reclamo para capitais estranxeiros, en ocasións de dubidosa procedencia (estímase que a terceira parte da riqueza mundial denomínase en Francos Suízos). Recentemente, diversos bancos suízos recoñeceron a existencia de "contas durmidas" por importe de 56 millóns de dólares, abertas por xudeus alemáns con anterioridade á Segunda Guerra Mundial e nunca reclamadas polos seus propietarios...abertas nos mesmos bancos ós que cada día acoden a traballar numerosos correlixionarios.

Suíza, terra de contrastes: Internacional e aldeá, pacifista e belixerante
Suíza non é só un centro financeiro, senón tamén político. Aquí está a sede de practicamente tódalas organizacións políticas internacionais (ONU, Cruz Vermella, etc.), convencións e tratados. Sen embargo, non todo é pacifismo e liberdade nesta nación: Suíza sufriu guerras por 600 anos ata conseguir o recoñecemento internacional, os seus mercenarios (o diñeiro sempre foi importante) participaron en tódalas campañas europeas ata o século XX, e a muller non puido exercer o dereito ó voto ata 1971 (no cantón de Appenzell negóuselle ata 1991). Outra gran aparente contradicción é que Suíza presume de ser internacional dende unha organización política radicalmente cantonal. Por exemplo, un estranxeiro con permiso para residir en Xenebra non podería facelo uns poucos quilómetros máis aló, en Vaud.
Helvecia é a dama que figura nas moedas deste país, e caracterízase porque posa en posición tranquila e relaxada, mesmo apática, coas súas armas apoiadas no chan, en contraste con outras damas máis belixerantes, como Xermania ou Britania.

Resulta sorprendente pensar que un grupo de aldeáns veciños de Luzern, alá por agosto do ano 1291, xuntáranse no alto do monte Rutli para proclamar democraticamente a súa independencia, nada máis e nada menos, que do Sacro Imperio Romano Xermánico. ¿Como ousaban retar un puñado de labregos ó Emperador que dominaba Europa Central? Podo imaxinar perfectamente ó asombro, seguido de certa mofa, que espertaría na todopoderosa corte do Emperador Rudolf de Habsburgo, quen inmediatamente se propuxo esmagar a rebelión. Son os tempos dos lendarios Guillermo Tell ou do mártir Arnold von Winkelried, quen na batalla de Sempach abriu co seu corpo un camiño para os seus paisanos entre as lanzas imperiais.

Resulta sorprendente que un país coma este poida existir. Non ten lingua propia, nin lingua común, non ten unha cultura nin identidade exclusivamente nacionais, e consiste nunha confederación formada por 26 repúblicas totalmente independentes (basta un referendo local para obter a emancipación)

Como dicía Orson Welles en O Terceiro Home, o único producto de séculos de civilización suíza foi o reloxo de cuco. E é que resulta sorprendente que un país coma este poida existir. Non ten lingua propia, nin sequera lingua común (son catro as linguas oficias), non ten fronteiras naturais, non ten unha cultura nin identidade exclusivamente nacionais nin unha relixión predominante, e consiste nunha confederación formada por 26 repúblicas totalmente independentes (basta un referendo local para obter a emancipación).

En definitiva, Suíza, se é que existe como concepto, parece o abondo tolerante para asumir a súa complexidade. Como dicía un intelectual francés do século XIX, con certa acritude ó comentar o caótico descentralismo helvético, "os suízos cren que son racionais e realistas. Non o son en absoluto. Son capaces de pasar as maiores penalidades para definir un principio, inmediatamente definir unha ducia de excepcións a dita regra, para finalmente concluír que é mellor empregar o sentido común. Noutras palabras, eles cren no principio de que non hai principios.